Krantenbedrijf

Nederlands krantenbedrijf
kent zijn abonnees niet

door Hans Piët

DEN HAAG – Dat voor het verdienen van geld, wanneer je een product aanbiedt, tevreden klanten nodig zijn, lijkt nog altijd niet te zijn doorgedrongen tot het moderne Nederlandse krantenbedrijf. Denken vanuit de consument! Ze heeft geen idee meer hoe dat moet. Logisch misschien. Uiteindelijk ging het lang heel goed. En dan hoef je niet te kijken op een abonnee meer of minder.

De Trouw-mail om spijt te betuigen over

het onbezorgde dagblad. Foto: pr.

Dat tijden zijn veranderd, is weliswaar zichtbaar aan krimpende redacties en daarmee (deels) de kwaliteit, maar is niet te merken aan de bediening van haar klant. Te gemakkelijk wordt bij een misstap gekozen voor de digitale uitweg. Zo wordt, wanneer de krant niet in de bus is gevallen, het digitale exemplaar aangeboden. “Logisch”, zegt de kenner, want de distributie van zo’n dagblad is vaak de grootste verliespost op de jaarbegroting. Bovendien is dat uitdelen niet alleen lastig in logistiek, maar ook in uitvoering omdat je afhankelijk bent van bezorgers.

Vraag is of je daar als abonnee iets mee te maken hebt. Er wordt je voor een bepaald bedrag per maand een dagblad aangeboden. Als je daar mee instemt dan is het niet meer dan logisch, dat die krant elke dag opnieuw op de mat valt. Gebeurt dat niet, dan is het aanbieden van een digitaal exemplaar geen alternatief. Mocht je namelijk de behoefte voelen het nieuws op je ipad of een andere digitale voorziening te willen lezen, dan neem je een ander abonnement of je leest het ‘illegaal’.

Verlengd

Als geruststellend idee heeft een aantal uitgevers verzonnen, dat bij het niet bezorgen van de krant het abonnement met een dag wordt verlengd. Dat kost namelijk minder dan alsnog die krant bezorgen. Dat de abonnee daar helemaal niets mee is geholpen, hebben al die marketingbewuste cijferaars nog niet ontdekt. “Wij bieden toch een mooi alternatief voor het niet ontvangen van de krant. Hij kan de digitale versie lezen en krijgt uiteindelijk het aantal kranten waarvoor hij heeft betaald”, was de reactie van één van hen.

Vooralsnog werkt het volkomen negeren van de abonnee, door hem niet alsnog van de niet verkregen krant te voorzien, in het voordeel van de uitgever. Zo zijn er geen extra kosten voor nabezorging. Bovendien is de kans groot, dat bij het opzeggen van het abonnement, die ex-abonnee helemaal niet meer geïnteresseerd is in het ontvangen van die ‘alternatieve’ exemplaren. Je zegt uiteindelijk niet voor niks je abonnement op.

Dat er bovendien veel mis is met het lezen van de digitale versie voor de echte krantenlezer lijkt bij uitgevers geen punt van aandacht. Zo brengt het digitale exemplaar met zich mee, dat er heel wat moet worden geklikt om bijvoorbeeld verhalen te vergroten, een overzicht te krijgen van wat er op de pagina’s staat of ze om te slaan. Rustig de krant lezen is er eigenlijk niet bij.

Maar, dat is niet alles. Neem Trouw bijvoorbeeld. Daar krijg je na het invullen van je gegevens (zodat het abonnement automatisch met een dag wordt verlengd) de mogelijkheid om direct de digitale krant open te slaan. Wanneer je na een half uur denkt: ‘de rest lees ik straks wel’, dan heb je pech gehad. Om even later die krant verder te kunnen lezen, is registratie verplicht. Maar welke reden heb je daarvoor. Waarom zou je al die moeite moeten doen om een krant, waarop je bent geabonneerd, te lezen. Bovendien! Misschien is die keuze voor papier bewust voortgekomen uit het feit, dat je zo min mogelijk op internet geregistreerd wilt staan.

Flauwekul

Uitgevers staan, met veel andere zakenlieden, in de rij om de flauwekul van zo’n bewering in hun voordeel uit te leggen. “Ach, zo’n registratie is zo geregeld”.
Denken ze er wel eens over na, dat bij een behoorlijke distributie de digitale snelweg onbereden kan blijven. Bovendien ga je er als abonnee van uit dat je ‘eens een keer’ geen krant krijgt. Dus hoezo registreren!Eigenlijk is het heel logisch dat iemand, na bijvoorbeeld een maand van problemen, zijn abonnement opzegt. Bij die keuze speelt dan wel meer mee dan alleen de distributie en verplichte keuze voor de digitale versie. Dan gaat het ook over: ‘hoeveel eigen nieuws heb ik eigenlijk gelezen’ – reden waarom het AD van haar algemeen verslaggevers eist, dat ze een x-aantal keren per maand met eigen nieuws voor de voorpagina komen. Waren de verhalen, die in de bijlagen stonden, wel interessant genoeg. Zijn het lekker leesbare exemplaren. En, word ik op enigerlei wijze geprikkeld door wat er in staat?

Binnen het Nederlands krantenbedrijf lijkt het nauwelijks een zorg. Prioriteit heeft het bezuinigen ‘om de krant betaalbaar te houden’, terwijl het vinden van een gezond alternatief in drukinkt voor de dagelijkse digitale aanvallen, de prikkel zou moeten zijn.

© Haags Nieuws Bureau 2012