Sinterklaas heeft de oplossing

Dichtpieten moeten
intocht witter kleuren

door Hans Piët

Den Haag – Het is behoorlijk druk op de Spaanse kade. Een weerwaar van Pieten, die met en zonder pakjes van en naar de stoomboot lopen, die ligt afgemeerd, verraadt dat de tocht naar Nederland voor de deur staat. Vraag is elk jaar weer of het laden van het schip op tijd wordt geklaard. De vertrekdatum kan namelijk niet worden veranderd. De reden daarvoor is, dat Sinterklaas zijn verjaardag, op 5 december, wil vieren met Nederlandse kinderen. Dat ze dol zijn op zijn chocoladeletters en pepernoten, bezorgt de goedheiligman zoveel plezier, dat hij, heel lang geleden, besloot om jaarlijks terug te keren.
Hoewel het laden van de boot meestal voor veel vrolijkheid zorgt, is er dit jaar sprake van een andere stemming. Zo vertonen niet alle Pietengezichten eenzelfde glimlach als de zon die voor een warme gloed zorgt. "Heb je het al gehoord", zegt een Piet tegen een andere. "De Dichtpieten gaan dit jaar ook mee naar Nederland".
Het antwoord is een ongelovige blik. "Dit is een grap", zegt de Piet tenslotte. "Wat moeten die Pieten daar? Al die gedichten zijn toch allang geschreven!"
"Volgens Sinterklaas vinden veel ouders van de kinderen in Nederland ons te zwart. Na rijp beraadt met een aantal Denkpieten heeft de goedheiligman besloten om Dichtpieten in te zetten. Ze hebben tenslotte een lichtere huidskleur omdat ze minder buiten komen dan wij. Dat krijg je als je de hele dag in een kamer voor een beeldscherm zit te werken! Ik heb al eens tegen een paar Pieten geroepen dat al dat rijmen heel leuk is, maar dat ze daardoor veel andere pleziertjes missen. Het blijft een avontuur om soms door een kachelpijp te moeten kruipen om het pakje bij de schoen te krijgen. En ach, dan blijft er roet op je gezicht en handen achter. Maar er is tegelijkertijd niets fijner dan buiten zijn".

Buitenlucht

"Mensen in Nederland denken daar heel anders over, zo blijkt. Misschien omdat het er vaak regent", antwoordt Piet met een brede glimlach. "Ons probleem is nu wel, dat we worden gediscrimineerd", vervolgt hij met een ernstige blik. "We worden gestraft voor het feit dat we het heerlijk vinden om in de buitenlucht te zijn en ons werk te doen. Dat daarbij de zon onze huid donker kleurt, is toch niet onze schuld?"
"Zo denk ik er ook over. Maar, voor een aantal Nederlanders staat die huidskleur gelijk aan een tijd dat donker gekleurde mensen als slaven werden gebruikt. Ook Sint Nicolaas zou ons alleen maar als knecht inzetten".
"Wat een onzin. Je kan van zo'n oude man toch niet verwachten dat hij op daken klimt en zelf de pakjes door de schoorsteen gooit. Dan is er snel geen sprake meer van een Sinterklaasfeest", zegt Piet met afschuw in zijn stem. "Het is een bejaarde die hulp nodig heeft. 

"Die dichtpieten missen de kneepjes van het lo-
pen op de daken".              Tekening: Hans Piët

Weten ze niet dat we graag voor hem klaar staan. En die paar maanden werken, wordt gecompenseerd met heel veel vrije tijd, die wij, overigens net als veel Nederlandse oudjes, mogen doorbrengen in de zon. En ondertussen ontbreekt het ons aan niets. Dat is toch een prachtig leven. Misschien zijn die Nederlanders gewoon jaloers op ons! Hadden ze het liefst ook zo'n bestaan!"

"Toch denkt Sinterklaas er over om een groot aantal Pieten, na het bezoek aan Nederland, niet mee terug te nemen naar Spanje, maar door te sturen naar landen als Noorwegen en Zweden. Hij riep op een middag tegen een van de Denkpieten: 'Daar schijnt de zon minder. Een gevolg zal zijn dat hun huid lichter van kleur wordt'. Misschien is dat de oplossing".

"Als hij mij maar gewoon mee terugneemt naar Spanje. Ik voel er echt niets voor om bijna een heel jaar in zo'n koud klimaat te verblijven", aldus een getergde Piet. "Die paar weken Nederland is genoeg voor mij. En als het echt koud is, wil ik het liefst al na een paar dagen afscheid nemen. Op zo'n moment begrijp ik niet wat Sinterklaas zo aantrekkelijk vindt aan Nederland. Hoewel, die kinderen zijn schatten. Nou ja, meestal".

"Volgens mij hebben Sint en zijn Denkpieten niet echt goed nagedacht over het meenemen van die Dichtpieten. Hoe moet dat na aankomst!" "Dat wordt een zooitje", zegt Piet spottend. "Ze hebben geen idee van het reilen en zeilen, zijn opgevoed met de kennis, dat denken en schenken rijmt. Aardig daarbij blijft, dat als zo'n gedicht goed is geschreven het voor grote hilariteit zorgt. Maar, als ik echt mijn best doe, lukt dat mij misschien ook. Eens kijken...

Met Sint Nicolaas weer in het land

toont Pieterbaas ons zijn beste kant.
Geen enkel dak blijkt daarbij heilig
geen Haagse schoorsteen is meer veilig.
En al sjouwen de pieten zich een bult
die kinderschoen wordt rap gevuld.
Sint geniet ondertussen bij het horen
van de vreugdekreten in het ochtendgloren.
Pepernoot en marsepein kleuren immers de tijd
dat de goedheiligman door de Residentie rijdt.
Van een kredietcrisis wil Sint niets weten
al is ook zijn budget flink bijgeslepen.
Als geen ander beseft hij dat rijkdom niet in geld
maar door kinderen in tevredenheid wordt geteld.
Dat bezorgt pakjesavond zijn speciale glans
want vooral de gezelligheid krijgt een kans.

Oef, ik ben blij dat ik die gedichten niet hoef te verzinnen. Maar goed, zo heeft ieder zijn specialiteit. Zij zijn niet, zoals wij, groot geworden met bijvoorbeeld het vullen van kinderschoenen. Dat zou, als die Dichtpieten meedoen, wel eens voor veel ongelukken kunnen zorgen. Uiteindelijk missen ze de kneepjes van het daken lopen. Hoewel!  Dat is met de groei in het aantal flats, een stuk gemakkelijker geworden dan vroeger. Een gevolg zou kunnen zijn, dat al die kinderen die onder een plat dak wonen meer snoep in hun schoen krijgen, dan kinderen die een schuin dak boven hun hoofd hebben. En dat omdat die Dichtpieten bang zijn voor het lopen op zo'n scheef dak. Nou ja, dat kan gewoon niet".

Tevreden

 "Het is niet te hopen, dat ze alleen maar worden ingezet bij openbare optredens van Sinterklaas. Dat vind ik namelijk een van de leuke aspecten van het Piet zijn. Het is toch heerlijk om naast Sinterklaas te mogen stralen als hij voor bijvoorbeeld een televisie-uitzending wordt gevraagd. Ik denk wel eens, ik had als acteur waarschijnlijk een mooie loopbaan kunnen opbouwen. Hoewel, ik ben erg tevreden over mijn samenwerking met Sinterklaas. We vormen een mooi contrast. Nee, dat bedoel ik letterlijk. Als ik wel eens televisiebeelden terugzie, denk ik, die tegenstelling tussen zwart en wit werkt wel. Bovendien komt die kleurrijke kleding bij ons veel beter tot zijn recht. Bij de Dichtpieten bijvoorbeeld, maar ook bij Sinterklaas, is er minder sprake van een echt contrast".
Een Piet, die net een zwaar pak naar de boot heeft gesjouwd, stopt bij de twee pratende Pieten. "Ik begrijp, dat het erg gezellig is, zo keuvelend op de kade, maar ik neem aan dat ook jullie weten dat de tijd dringt. Er staan nog heel veel pakjes te wachten om te worden ingeladen. Net als het paard van Sinterklaas. Dat praten kan ook als we onderweg naar Nederland zijn. Nu is vooral het streven alles op tijd in het schip te krijgen. Dus sjouwen maar".

© Haags Nieuws Bureau 2014

Bertha von Essen

Bewoners uit de

Pijnboomstraat

Passie gevangen met snaren

Talentvolle pianiste
krijgt het niet cadeau

door Hans Piët

DEN HAAG - De advertentie in het Haagse dagblad Het Vaderland heeft een zeer bescheiden omvang. Wie in de residentie wil worden opgeleid voor de staatsexamens muziek kan zich melden op telefoon-nummer 337169 of in de Pijnboomstraat 141. Op dat nummer woont, in 1937, piano-onderwijzeres Bertha von Essen, door familie en vrienden liefkozend Doesje genoemd.

Dat achter die paar woorden een talent schuilt, dat cultureel op meerdere vlakken, een flinke steen heeft bijgedragen aan het ‘swingende karakter’ van de Bomenbuurt, wordt

Bertha von Essen Foto: N.M.I.

duidelijk bij een bezoek aan het Nederlands Muziek Instituut. Al snel blijkt, dat Bertha, in de woorden van haar hartsvriendin Nora Smith-Keizer, ‘een bijzonder mens’ is. De op 87-jarige leeftijd in Den Haag overleden pianiste mag dan, ook volgens haar paspoort uit 1951, lerares zijn geweest, haar levensloop toont een vrouw, die dankzij haar intelligentie, van meer dan een markt thuis was.

Haar schoolperiode is een prijzenfestival. Elk jaar is er minstens één onderscheiding. Wie haar rapporten van het gymnasium in Nijmegen bekijkt, ziet hoe ze worden gedomineerd door vieren en vijven (goed en zeer goed). Ze slaagt cum laude. Haar hartstocht is piano spelen. Ze ambieert een opleiding aan het Koninklijk Conservatorium in Den Haag maar blijkt in een verkeerde periode te zijn geboren. Aan het begin van de vorige eeuw stond de levensloop van een vrouw al bij de geboorte vast: na de schoolopleiding zo snel mogelijk trouwen en kinderen krijgen. Haar oudere zus Elisabeth (1875) kan geen weerstand bieden aan die conservatieve opvattingen van haar vader Ernest von Essen. Ze kiest haar man uit de door pa opgeroepen huwelijkskandidaten. Echt gelukkig wordt ze niet. Elisabeth sterft op 42-jarige leeftijd.
Bertha is anders. Ze wordt gedreven door avontuur, wil gehoor geven aan haar passies. Vader Ernest is er niet gevoelig voor. Afkomstig uit een welgestelde Amersfoortse familie is de civiel ingenieur b/d, werkzaam bij de Burgerlijke Openbare Werken (B.O.W.) in Nederlands Indië, opgevoed met het idee dat kunstbeoefening niet tot de goede zeden behoort. Hij wordt daarin ondersteund door de praktijk. Zo geven statistieken uit 1920 aan, dat het totaal aantal toonkunstenaars in Nederland 3107 bedraagt: 2840 mannen, 267 vrouwen. Dat Bertha’s pianolerares keer op keer benadrukt dat ze een uitzonderlijk talent is, laat de oud-militair koud. De ouders, die op het moment dat Bertha wordt geboren (15 mei 1894) op Java, in de havenstad Pekalongan, wonen, laten de opvoeding van de drie kinderen over aan het huispersoneel. “Vader greep wel in als we stout waren”, laat Bertha haar vriendin Nora later weten. “We kregen dan een afranseling met de hondenzweep”.

Kostschool

Volgens Nora had Bertha een ongelukkige, geïsoleerde jeugd. Dat was deels te danken aan het feit dat Elisabeth en hun broer Hein (1886, hij werd bouwkundig ingenieur in Delft) al vroeg naar kostschool in Nederland werden gestuurd. Ernest von Essen en zijn vrouw

Advertentie uit augustus 1937.                Foto: PR

Elisabeth Houwer zijn wel zo verstandig om naar de directeur van het gymnasium te luisteren. Het gevolg is, dat Bertha in 1912 aan een rechtenstudie in Leiden, waar zij inmiddels met haar ouders woont, mag beginnen. De vrijheid die het studeren biedt, zet de verhoudingen op scherp. Als ze tijdens een gesprek opnieuw het Koninklijk Conservatorium aansnijdt, trekken haar ouwelui elke vorm van steun in. Bertha gaat niet bij de pakken neerzitten. Ze kiest voor een opleiding farmacie en slaagt in 1916 met vlag en wimpel. Tot 1924 werkt ze vervolgens als assistente bij apothekers in Delft, Leiden, Nijmegen en Den Haag. Met het geld dat ze verdient, kan ze haar studie aan het conservatorium betalen. In 1922 is er eerst het diploma onderwijskunde. Twee jaar later volgt het diploma Pianospel (solospel). Beide keren is er een onderscheiding. In 1922 ‘voor schoone muzikale voordracht’. In 1924 ‘voor muzikale eigenschappen’. Bertha krijgt voor haar theorie een 5 (zeer goed) en voor het spelen een vierenhalf (goed tot zeer goed). Op het conservatorium krijgt ze les van Everhard van Beijnum, een muziekleraar met uitzonderlijke pedagogische kwaliteiten. Hij zal de geschiedenis ingaan als de onderwijzer van vooraanstaande klassieke pianisten zoals Ton de Leeuw en componist Léon Orthel, maar ook, dankzij de erfenis die in het Nederlands Muziek Instituut is terug te vinden, als een Solex-liefhebber. Hij koopt het rijwiel met aangebouwde tweetakt-motor in april 1951 voor 409 gulden en 17 cent en is zo enthousiast dat hij ook een abonnement neemt op het maandblad Op de Solex.

Na haar examen blijkt, dat Bertha en Everhard tijdens de vele studie-uren samen, verliefd op elkaar zijn geworden. Ze trouwen op 14 april 1925, 30 en 31 jaar oud, in Leiden. Het tweetal is zo gelukkig, dat 

Diploma's van het conservatorium.           
                                              Foto: N.M.I.

ze ook samen het concertpodium willen delen. Dat gebeurt onder meer op 27 januari 1927, wanneer ze de spil vormen van een concert voor twee piano’s in Diligentia, Den Haag. De recensent moet vaststellen, dat mevrouw Van Beijnum ‘een fijne musicienne is met veel temperament, artistiek gevoel en begrip van voordracht’. Meneer Van Beijnum ‘is eerder secuur. Hij is een betrouwbare ebenbürtig (even-knie)’.

Tegelijkertijd stelt hij vast ‘dat de kunst in samenspel en samen aanvoelen in dit artistieke milieu met zorg is beoefend’. Een andere recensent constateert tijdens een volgende uitvoering dat meneer Van Beijnum weliswaar de leiding heeft en dat het samenspel gaaf klinkt, maar dat Bertha in haar aanslag heel wat subtieler en kleurrijker is dan Everhard.
Wat opvalt in de beschouwingen is, dat het talent van de pianiste steeds opnieuw dik wordt onderstreept: ‘wat heeft ze een mooie aanslag en warme voordracht’. ‘Ze lijkt er geen enkele moeite mee te hebben het publiek in vervoering te brengen’. ‘Met spel op zo’n hoog niveau is bijval oogsten eerder regel dan uitzondering’. Uit de krantenkolommen blijkt tevens dat Bertha vaak de redder van de avond is. Dat gebeurt bijvoorbeeld in november 1939 wanneer ze de schijnwerpers deelt met zangeres Marie Heymans. ‘Er zijn bloemen in overvloed voor Heymans’, schrijft de scribent, ‘maar degene die ze echt verdient, Bertha von Essen, verlaat met lege handen het podium’.

Graficus

Dat binnen de familie Von Essen niet alleen Bertha culturele aspiraties heeft, wordt in de jaren 20 duidelijk wanneer broer Hein zich als (een succesvol) dichter en graficus etaleert. Net als Bertha is Hein verzot op muziek. Hij musiceert volop en schrijft (veel gelezen) verzen. Een eerste publicatie ‘Verzen’ (1916) wordt gevolgd door het eind 1923 verschenen ‘Verzen van het stille uur’. In 1926 is er het ‘Maskeralbum’ vol etsen.

Een samenwerking tussen Dini en Bertha.           
                                                              Foto: PR

Recensenten zijn het er over eens dat het hier om een zeldzaam talent gaat. Maskers (en dan vooral gemaakt van papier waardoor er weinig de tand des tijds hebben doorstaan) ontwerpt hij ook voor de voorstellingen van zijn (tweede) vrouw, de bekende balletdanseres (Aren)dini Bergsma. Zij overlijdt in 1933 plotseling op veel te jonge leeftijd (36 jaar). In 1937 werpt Hein zich op als voorzitter van de 1^e afdeling (nu Beeldende Kunst) van de Haagse Kunstkring. In 1939 wordt hij algemeen secretaris, een functie die in 1942 wordt overgenomen door zus Bertha. Zij is dan inmiddels uitgegroeid tot een gerespecteerd concertpianiste en begeleidster, die in 1932 met ‘Bouw en geschiedenis van het klavier’ een standaardwerk aflevert. In een van de besprekingen zegt de recensent: ‘De lezer vindt hier in vlotten verteltoon een volledige geschiedenis van het ontstaan van het hamerklavier en de modernste piano’s en vleugels en een uitgebreide beschouwing over het wezen en de mekaniek van de oude en nieuwe instrumenten met snaren en toetsenbord. De muziekliefhebber die dit fraai uitgevoerde boek, dat van talrijke, duidelijke illustraties is voorzien, leest, zal ongetwijfeld een dieper inzicht krijgen in de muziek der verschillende perioden en haar wijze van uitvoering’.

Tot in de jaren tachtig van de vorige eeuw worden nieuwe exemplaren verkocht. Als muziekstudent hoort het bijna tot de standaarduitrusting. In 1945 schrijft ze samen met Eitel Ross - hij zou na de dood van Everhard van Beijnum in 1957 haar tweede man worden - een tweede boek: ‘Wegwijzer door de algemene muziekgeschiedenis’. Of ze ooit flink aan deze uitgaven heeft verdiend, valt te betwijfelen. Haar vriendin Nora merkt droogjes op: ‘Bertha heeft nooit enige materiële status nagestreefd. Als ze van haar inkomen kon wonen, eten, zich kon kleden en dan wat zakgeld overhield, was ze tevreden. Bij ziekte nam ze geen dokter. Met haar kennis van pharmacie genas ze zichzelf. Tot een gebroken been toe’.

Huwelijk

Dat Bertha haar praktijk als piano-onderwijzeres aan de Pijnboomstraat, middels advertenties, extra leven inblaast, heeft met het stranden van haar huwelijk met Everhard van Beijnum, in maart 1936, te maken. Er moet tenslotte brood op de plank komen. Al na een paar maanden komen beiden er achter een enorme fout te hebben gemaakt. Om die reden kiezen ze opnieuw voor elkaar. Wat binnen de privé-sfeer opvalt is, dat Eitel Gustave Jean Ross, volgens de Haagse burgerlijke stand haar tweede man, niet op haar overlijdenskaartje is vermeld. En foto’s

Concert voor twee piano's.                  
                                         Foto: N.M.I.

geven aan, dat Bertha na haar dood in het graf van Petrus Cornelis Le Granse is bijgezet. 

Hoewel bevlogen als lerares, waardoor, zo blijkt uit correspondentie, veel leerlingen met veel genoegen terugdenken aan hun opleiding bij Bertha von Essen, zit het haar privé niet mee. Ze heeft vaak pijn. Het is een aanleiding, zo blijkt uit haar paspoort, om regelmatig in Spanje te verblijven. Dat de pianiste na de Tweede Wereldoorlog vrijwel nooit meer op een concertpodium is te vinden, komt ook omdat ze begin jaren vijftig door een ongeluk blind wordt. Ze leert braille, maar haar gezichtsvermogen herstelt zich. Toch meent ze dat een nieuwe uitdaging zich heeft aangediend. Gevolg is, dat ze in januari 1955 aan een studie grafologie (analyse van handschriften) begint. Ondertussen leent ze zich voor huisconcerten. Zo vraagt staatssecretaris Kruisinga haar in juni 1971 te komen spelen voor het personeel. Dat doet ze met een sonate van Händel en een van Beethoven. Bertha is dan net verhuisd naar de Vondelstraat 100. Niet veel later is er het bejaardenhuis en moet ze constateren dat het leven er niet leuker op wordt. Ziekenhuisbezoeken bieden daarbij nauwelijks verlichting. Bertha von Essen slaapt op 16 april 1982 om elf uur in. “Godzijdank”, aldus Nora. “En wij blijven achter met de onuitwisbare herinnering aan een markante vriendin”.

© Haags Nieuws Bureau 2014

After 35 years a new encounter with the audience

Tongue-in-cheek look during rehearsal.                                  Drawing: Hans Piët

‘She’s here’, the debut concert-series that Kate Bush did in first half of 1979 was an overwhelming experience. It was a magical spectacle which still lingers in the heads of the people that were there. Now 35 years on Kate feels it is time for a new encounter with her audience.

Will it have the same impact? 

Hans Piët

LONDON – “No, I’m not going to reveal anything about ‘Before the dawn’. I want the first show to be a total surprise. You should know better than to ask what the concert will be like. Remember when we met in 1979 to talk about my debut concert-series! I said about the same thing! It’s just no fun to tell the audience upfront what will happen”.

Kate Bush (56) sounds determined. Her face even shows traces of a stern look. It’s only very briefly. For most of the conversation there is this heartfelt smile. And you can feel the warmth of her affection. When offered the change to compare both tours, Kate is hesitant. She remarks that it feels like a devious way to still get information about ‘Before the dawn’. “What really surprised me was the fact that the first fifteen shows were sold out in record time. It’s astonishing and the reason why we added seven more”, she says with her soft sounding, high pitched voice. “Although, when I look back to 1979 about the same thing happened. It is such a compliment when people want to see you. The difference is, that at that time I had two very successful albums and singles that went to number one. Like my debut ‘Wuthering Heights’. It did very well in the charts throughout Europe. I was in demand. This time, that doesn’t seem the case. I mean, my last album ‘50 words for snow’ appeared in 2011. That is almost three years ago. And I’m not that charts-topper I once was”.

Presumably because of your son Albert. I remember you saying to me: ‘my career is over when I have children’. “Modern technology, the hunger to create and the curiosity of my listeners prevented that from happening”, she says with a big smile. “Of course, he was and is the most important part of my life. I can say that, for most of the time, it is so much fun to have a teenage son. He’s very critical of my work and musical as well. I think he’s got a lovely singing voice (as can be heard on ‘Snowflake’) and he plays the violin”.

Patient

“But having a recording-room near the house means that I can work on ideas when there are no other urgent matters. And, as you can imagine, I’m grateful that my fans are so patient. At the same time I must add that a concert-series completely spoils the noble idea of family first. During the preparations there is really no time for any other activity.

The tour-jacket from the first European   

concertseries that Kate Bush did in 1979.

Like the last one, I have been working for months. Most of the time it's six days a week and 12 hours a day to get it right. It’s not just the music, but also the visuals that are important to me. I like to wrap the whole thing up in theatrical and visual effects. That is partly because I want to get the message, whether she's important or unimportant, across. And although it won’t be as exhausting for me as the first one, which had a lot of costume-changes and dancing, I want it to be as amusing and as touching as possible for the audience. It is their night out”.

“Music is, well like the first series, the most important ingredient of the show. For me the starting-point will always be that the decoration should complement the compositions. But rock-history constantly shows that there is this conflict. Under the spotlights the visuals are usually much stronger than the sound. I hope that the stage-settings that we conceived will strengthened the stories. I’m so pleased that, like with making records, so much more is possible these days. It really gave my fantasy a boost. Yet, I don’t think we exaggerated. I mean, it is very important to me as a songwriter, that the compositions are treated with respect. So my priority is and will always be to transfer the feeling of the song. In the studio, but also when I’m on stage”.

Back-catalogue

“To give the show a cozy feel and an element of surprise, I have been considering some new songs, like the last time with ‘Violin’ and ‘Egypt’. Although, looking at my back-catalogue, I have enough to choose from. Songs I never performed on a stage. At the same time I find that, as you get older, new points of view develop. Partly because my voice is lower now. I think age added new textures. It was the reason to do an album like ‘Director’s cut’ (2011). And although there is constantly this element of artistic doubt, I sometimes feel, that some older songs can use a fresh look. What I like about rehearsing is, that sometimes new ideas develop. Who knows, they might be part of the show”.

“What I’m very curious about is what effect these 22 concerts will have on me. I remember that the first series in 1979 changed me as a person and as an artist. In a very short space of time I learned a lot. I came of the tour and considered the songs on my two albums 'The Kick Inside' and 'Lionheart' as old. I said to myself: it’s time to leap forwards, explore and move on. I keep in mind, that I was a lot younger than. Still I’m wondering what will happen”.

Gap

Kate says that stage-fright has played only a minor part in the 35 year gap that exists between the tours. “I remember that when we saw each other backstage after the last show, I said that I would never tour

                                                                                    again. It was simply a reaction to the gruesome    

Kate Bush performing 'Violin'. Picture: EMI

schedule of the series. I was exhausted. This time there is a much better balance. Yet, I had enjoyed myself so much, that a few months later I wanted to do another tour. One of the problems was, that I had so many other commitments that it was impossible. What I found was, that the longer I left it, the more frightful the idea of a tour became. Apart from a lot of money, it really takes a lot of preparation, finding theaters, musicians, stage- and costume-designers and so on. The fact that this time all concerts take place in the Eventim Apollo in London means that I don’t have to travel a lot, which is really nice. It’s less tiring. But it also means that we don’t have to move the whole show from theater to theater. And a great plus is, that we can make best use of the stage, as we don't have to consider other venues”.

“What I remember from the last time is, that my nervousness mostly related to the theater in which we were performing. The one time I felt really tight, was before the first show in the London Palladium. This nerve-racking part has a lot to do with the fact that you’re home. That family and friends are in the audience. What I also know, is that as soon as I am on stage, the nervousness is gone. I just become one with the music”.

Reception

There are three events that urged Kate into a concert-series. “I was very surprised by the warm reception of the album '50 words for snow'. I never expected it to do so well. As the music-industry is still a fast changing world, I imagined that people would judge my work differently. And as I'm not constantly reaching for the spotlight, because I want to live my life as normal and as quiet as possible, I considered the possibility that my listeners had forgotten about me and had embraced other artists. But the album even got a South Bank Award. Two years later there was a CBE (Commander of the Most Excellent Order of the British Empire) for services to music from the queen. I was incredibly thrilled. When Dan, my husband, and I got home I said to him: it's time for another tour. I just want people to know how grateful I am for their support".
Time flies when you are having fun. Kate apologizes. She has to go. Well, one last question! Apart from your husband (guitarist Dan McIntosh) will we also see your son Albert on stage this time? ”I’m afraid, that I can’t answer that question”, Kate replies while she walks away with a big smile on her face.

Venue: Eventim Apollo, Hammersmith, London.

Concerts: 26th august 2014 (opening night) to 1st October 2014.
Venue open: 19.30.
© Haags Nieuws Bureau 2014