Waterpop

‘Waterpop is om te zoenen’

                       Waterpop beleeft dit jaar haar 35^ste editie.

                       Hoewel veel andere festivals in de loop der jaren

    moesten afhaken omdat het publiek wegbleef, wordt 

   de geschiedenis van het Wateringse festijn gekleurd

door successen. Toch wordt het affiche dit jaar 

gekenmerkt door een wel erg triest kijkende vis.

Wat is er aan de hand! 



Een ongefundeerde mineurstemming markeert de 35ste aflevering van Waterpop.

door Hans Piët

Wateringen - Wat een somberheid. Tenminste! Wie naar de poster van het Waterpop Festival kijkt, kan bijna geen andere conclusie trekken, dan dat er iets goed fout zit. De vis, die in verschillende ‘kunststreken’, al 35 jaar het symbool vormt van wat al snel te boek stond als ‘het gezelligste festival van Nederland’ en die reputatie jaarlijks ook ruimhartig waarmaakt, heeft nooit eerder zó somber gekeken. Tussen een sprankelende programmering maakt hij de indruk de diepte in te willen duiken om nooit meer aan de oppervlakte terug te keren.

Wat is er aan de hand? Heeft de economische crisis ook Waterpop, dat zich dit jaar op 10 en 11 augustus opnieuw afspeelt in het Hofpark in Wateringen, in haar greep. Dient de vis als voorbode voor de slotmededeling dit jaar, dat editie zesendertig er helaas niet kan komen omdat de financiële middelen ontbreken en alle sponsors hebben afgehaakt. Dat lijkt vrijwel onmogelijk. De rechtgeaarde Westlander houdt van traditie. Bovendien is zo’n financiële injectie goed voor de reputatie van een bedrijf. Het toont hoezeer de firma hart heeft voor de (lokale) samenleving, waar hij al dan niet deel van uitmaakt. Daarbij gaat het bij zo'n contract niet om tienduizenden euro's. En wat is er mooier, dan op bijvoorbeeld een bijeenkomst, te worden aangesproken met: “ik begrijp dat jij Waterpop financieel ondersteunt. Gelukkig maar, want ik heb dit jaar weer zo genoten”.

Eerste plattegrond voor de pers om
zijn weg door het park te vinden.   

  De gemoedelijkheid en charme, die een flinke

  injectie krijgen door de bomenhaag en die antieke    molen als decor – hij waakt als een oude man over    het wel en wee in het park – laat ook de artiesten    niet ongemoeid. Zelfs jaren later is er, bij het

  noemen van Waterpop, soms sprake van een met

  weemoed gevulde terugblik. Spelen op Waterpop is

  niet zomaar optreden op een festival, zo blijkt. De    onbevangenheid van de toehoorder en het

  enthousiasme van dat zeer gemêleerde publiek, als

  iets goed uitpakt, maken een onuitwisbare indruk.    Om die reden rangschikt een groot aantal muzikan-

  ten de prestatie in Wateringen vaak, en dan zonder

  aarzeling, bij zijn beste. Praat met John Watts,

  zoals in mei dit jaar voorafgaande aan het

  Bevrijdingsfestival aan het Spuiplein in Den Haag,

  en je hoort hoe Waterpop zijn carrière een nieuwe

  injectie gaf. De wisselwerking met het publiek was

  zo goed, dat hij, anders dan bij concerten die aan

  Waterpop voorafgingen, ouderwets stond te vlammen met zijn nieuwe begeleiders (The Cry). Toeval wilde, dat er een aantal vertegenwoordigers van platenmaatschappijen aanwezig was. Na dat optreden stonden ze in de rij om de contractloze Watts een overeenkomst aan te bieden.

Reputatie

Zou die vis zo somber kijken omdat hij omringd had willen worden door meer klinkende namen. Dat zou de reputatie van Waterpop geen goed hebben gedaan. Wat het festival deels zijn glans geeft, is juist dat affiche met (voor niet muziekliefhebbers) onbekende namen. Het succes en daarmee de charme ligt hier verscholen in de ontdekkingstocht (‘nooit van gehoord, maar wat is dit goed!’). Bovendien is er de brugfunctie. Ook hier wordt door musici in gesprekken naar gerefereerd. “Waterpop gaf mij als eerste de kans voor een groot publiek op te treden”.

Affiche van dit jaar: 2012

En vergeet niet: doordat de musici aan het begin van een ontluikende (hopelijk succesvolle) carrière staan, kan het, in tegenstelling tot andere initiatieven, blijvend een gratis festival zijn. Als toehoorder gloort daarbij de eer de groep of artiest al te hebben ontdekt voor het grote publiek zich erop stort. En dat blijft erg leuk.

De kracht van de programmeurs, die in feite een uit de hand gelopen familiefeest organiseren waarin ook een rol is weggelegd voor theater, ligt niet bij het opstuwen van het bezoekersaantal. Vast gegeven is namelijk, dat het Hofpark bij 25.000 liefhebbers vol is. Komen er veel meer dan betekent dat waarschijnlijk het einde van Waterpop. In 1989 was die angst even aanwezig. Len Mostert, in de jaren tachtig en negentig Waterpop-woordvoerster, herinnert zich hoe in dat jaar De Dijk optrad. De bekendheid van de Amsterdamse groep schoot in de weken voor het optreden als een speer omhoog. “Het gevolg was, dat het publiek massaal toestroomde. Zozeer zelfs dat het uit de hand dreigde te lopen. Niet alleen het park stond bomvol, ook de langs het festivalterrein gelegen Heulweg moest, voor het eerst, worden afgesloten voor verkeer omdat hij helemaal was gevuld met mensen”.

Ruud van Luyk, de ex-voorzitter van de Stichting Waterpop zegt, gevraagd om een reactie, lachend, dat wel eens overwogen is de twee programmeurs uit die tijd; Aad van Rijn en Henny van der Klaauw, te ontslaan. “Dat tweetal had een bijzondere neus voor opkomend talent. Ik herinner mij hoe ze in 1996 Slagerij van Kampen hadden gecontracteerd. Op dat moment wees niets op een doorbraak. Een paar maanden later werd bekend, dat de groep was gevraagd voor de muzikale omlijsting bij de opening van de Arena in Amsterdam. Opeens wilde iedereen Slagerij van Kampen zien. Het is zelden zo druk geweest in zowel het Hofpark als in Wateringen”.

Gras

Eigenlijk heeft die vis geen enkele reden om triest te zijn. Hij zou, met een gitaar in de hand, vrolijk over het affiche moeten huppelen. Want tja, zelfs de gemeente is er in die 35 jaar van overtuigd geraakt dat Waterpop in een belangrijke behoefte voorziet. Om die reden zijn onlangs nog zes bomen, geïnfecteerd met de watermerkziekte, gekapt, “want stel je voor dat zo gevaarte tijdens het festival op Waterpoppers terecht komt”, aldus een gemeentelijke woordvoerder. Dat was in 1995 wel anders.

"In dat jaar besloot de gemeente drie maanden voordat het festival zou plaatsvin-

                                          den, het gras te vernieuwen", aldus Ellen Mostert.

Affiche uit 1998. De vis is een
ontwerp van Dennis van Schie.

 “Het Hofpark werd gedraineerd en het gras verdween    onder een laag kleibonken. Ik kreeg bijna een hart-      verzakking toen ik het hoorde. Omdat het vreselijk      heet was, dacht heel Wateringen mee over de groei      van het gras. We kregen van allerlei kanten sugges-    ties; ‘de gemeente moet gaan sproeien’, was een          veel gehoorde kreet. Gelukkig ging het regenen en      kregen de kenners alsnog gelijk. Zij hadden op            laconieke toon laten weten, dat we ons geen zorgen    hoefde te maken. ‘Dat gras groeit echt wel’.

  Dus gelukkig ondervond het festival, dat plaatsvond

  onder een stralende hemel, geen enkele hinder van      deze gemeentelijke actie”.

  Eigenlijk zou die vis fier, met zijn borst vooruit en

  met een brede glimlach om de lippen, de wereld

  moeten inkijken. Want, erkenning is er volop. Zo was

  er in 2005 nog De Loftrompet. Deze onderscheiding van de gemeente Westland - een bronzen beeldje en een   geldbedrag - kreeg Waterpop omdat de jury van deze vrijwilligersprijs, het een fantastische prestatie vond dat ‘een muziekfestijn van een dergelijke omvang nog steeds gratis toegankelijk is’. Tien jaar eerder (in 1995) wilde de wethouder van cultuur mevrouw Roorda van Eijsinga, samen met burgemeester Van den Bos, laten weten hoezeer ze zelf, jaarlijks, genoten van het festival. Om die reden werd de Wateringse Cultuurprijs bedacht, waarvan Waterpop het eerste exemplaar ontving. De bokaal, ontworpen door de Nederlandse kunstenaar Niek Zwartjes en gemaakt in Tsjechië, ging vergezeld van een oorkonde met onder meer de opmerking: ‘de inspirerende en enthousiaste wijze waarop de Stichting Waterpop de popcultuur uitdraagt, is een bewijs van het bloeiende en culturele leven in de gemeente Wateringen’. Zou die vis vinden dat hij weer een prijs verdiend!

Een van de eerste (vrolijke) vissen, die de Waterpop-organisatie gebruikte om affiches en persinformatie in te kleuren.

Zwemmen

Misschien is de mooiste onderscheiding wel de waardering van het publiek. Zij laat in een enquête weten Waterpop zeer op prijs te stellen. ‘Het is een festival om te zoenen, zo gaaf’. Een andere invuller meent: ‘Het Hofpark biedt de juiste entourage om lekker te zoenen, zeker als de muziek een zwoele ondertoon heeft en de zon haar warmte spreidt’. Ook dat het terrein wordt omringd door water, wordt gezien als een pluspunt.

Vraag dat maar aan Richard Ashcroft, de zanger van de Verve. Hij besloot in 1994, na een partijtje voetbal, waarvoor in de plaatselijke speelgoedwinkel een bal werd gekocht, nog even te gaan zwemmen. Ashcroft liet zich enigszins voorzichtig in het water glijden, deed enkele slagen en werd toen verrast door de enorme stank, die zo’n veredelde open riool voortbrengt. Zelden stond iemand zo snel weer op de kant. Tijd om te douchen was er niet. De stank was enorm, maar omdat het publiek op veilige afstand van het podium was te vinden, hadden alleen zijn collega’s er last van.

© Haags Nieuws Bureau 2012